Rozdziobią nas kruki, wrony… - Żeromski Stefan, w empik.com: . Przeczytaj recenzję Rozdziobią nas kruki, wrony….
Emil Zola sformułował główne założenia kierunku naturalistycznego: - literatura powinna naśladować rzeczywistość w sposób ścisły i szczegółowy, odtwarzać zaobserwowane fakty, dążyć do fotograficznej wierności; - nie ma tematów zakazanych dla literatury, pisarz powinien sięgać również do spraw najciemniejszych i drażliwych; - pisarz, podobnie jak uczony, szuka przede wszystkim prawdy - ukazuje rzeczywistość w sposób obiektywny. Rygorystyczne wymogi stawiane przez E. Zolę powodowały, że naturalizm bardzo rzadko był konsekwentnie realizowany. Wynikające z niego tendencje artystyczne wzbogacały jednak różnorodne techniki pisarskie i wkomponowywały się w odmienne koncepcje literatury. Ze względu na unaukowienie twórczości, do naturalizmu sięgali pozytywiści. Odwaga sięgania po tematy uznane wcześniej za "wstydliwe", prowadząca do moralnego szokowania mieszczańskich odbiorców, skłaniała ku naturalizmowi także modernistów. Porównajmy teraz, jak dalece różnym celom technika ta miała służyć, na przykładzie twórczości Stefana Żeromskiego i Władysława Reymonta. Bohaterowie Żeromskiego osadzeni byli przede wszystkim w narodowej tradycji kulturowej, a nie w naturze, co wyraźnie oddalało twórczość Żeromskiego od naturalizmu. Pisarz korzystał jednak bardzo często z naturalistycznej techniki opisu, nie wahającej się przed pokazywaniem najbardziej nawet drastycznych szczegółów - zachowywał się rzeczywiście jak badacz, zmuszony do analizy przykrego zjawiska ("Rozdzióbią nas kruki, wrony..." - drapieżne ptaki atakują konia i człowieka; sceny z okresu rewolucji w "Przedwiośniu"). Bliska naturalizmowi była też w twórczości Żeromskiego tendencja sięgania po tematy najtrudniejsze zarówno w sferze obyczajowej ("Dzieje grzechu"), jak i w analizie przeszłości narodowej ("O żołnierzu; tułaczu"). Technikę naturalistyczną wykorzystywał więc Żeromski do wzmocnienia sugestywności utworów, które miały odsłaniać najboleśniejsze problemy społecznei narodowe. Przemieniał je tym samym w narzędzie moralizatorskiej dydaktyki, sprzecznej w istocie z założeniami naturalizmu. Znacznie głębiej odwoływał się do pomysłu Zoli Reymont. W jego powieściach bowiem człowiek jawił się jako integralny element natury, kierujący się w swoim działaniu przede wszys tkim pierwotnymi instynktami i opędami. Przedstawione w "Chłopach" życiemieszkańców wsi regulowane było rytmem pór roku. Jedynie zmiany w przyrodzie wpływały na rodzaj prac i sposób życia bohaterów. Motywacje ich działania też sprowadzały się do zaspokojenia biologicznych potrzeb i dzy posiadania. Życie przypomina naturalną walkę o byt. Zgodnie z założeniami naturalizmu, Reymont ograniczał wartościowanie etyczne. Jego bohaterowie byli tacy, jakimi ukształtowały ich warunki i możliwości. Sięgał natomiast po naturalistyczną technikę opisu. Moment, w którym Kuba amputuje sobie nogę, osiąga wymiar ekspresjonistyczny, będąc jednocześnie elementem, relacjonowanej z pewnego dystansu, prawdy o życiu. Powieści Reymonta przemieniały więc naturalizm w filozofię zakładającą, że motywacje ludzkich działań, uwikłane w cywilizację i kulturę, tkwią niezmiennie w podstawowych, biologicznych uwarunkowaniach. Przeświadczenie to prowadziło także do, wciąż jeszcze wówczas wymagającego pisarskiej odwagi, eksponowania roli erotyzmu w życiu człowieka. W twórczości Żeromskiego naturalizm był techniką pisarską, zaś w dziełach Reymonta - sposobem interpretowania świata.

135 views, 7 likes, 3 loves, 3 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Dexter Psie Serce: "Nie rozdziobią nas kruki ni wrony, ani nic! Nie rozszarpią na sztuki Poezji wściekłe kły!" Może i nie

Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Opowiadania Żeromskiego Impresjonizm to kierunek artystyczny, zapoczątkowany przez francuskich malarzy (Monet, Renoir, Degas, Manet), skąd pisarze zaadaptowali go na potrzeby literatury. Polega na zapisie ulotnych wrażeń z subiektywnego punktu odbiorcy. Rejestrował chwile ciągle zmieniającego się świata, wprowadzając technikę synestezji (łączenie ze sobą efektów dźwiękowych, kolorystycznych, zapachowych i dotykowych). Impresjonizm odnajdujemy w noweli w opisach przyrody. Choć natura jest tam opowiedziana ruchem, barwami i dźwiękami, to jednak te fragmenty nie są kolorowe i przyjemne. Żeromski zastosował ten kierunek do przedstawienia czytelnikowi jesiennego pejzażu, przygnębiającego i nacechowanego brakiem nadziei tak, by współgrał z opisywanymi zdarzeniami, podkreślał ich rangę: „Ponura jesień zwarzyła i wytruła (…) wszystko co żyło”. Chmury były tak gęste, że nie przepuszczały ani jednego promienia światła. Gnane przez wichry, przesuwały się szybko po niebie. Gdy w końcu „Skąpa jasność poranka rozmnożyła się po kryjomu”, odkryła płaski, rozległy i zupełnie pusty krajobraz. Padał siarczysty i gęsty deszcz „sypki jak ziarno”, a jego krople podrywał w locie wiatr: „niósł w kierunku ukośnym i ciskał o ziemię”. Głodny i zmęczony Winrych grzązł w głębokim błocie, usiłując prowadzić wóz i konie. Gdy zostaje zabity, jego ciało leży w kałuży. Natura potem „otula” go mgłą i wilgocią w chwili, gdy chłop zrzuca nieboszczyka i jego konia do dołu po kartoflach. Prócz impresjonizmu w opisie przyrody i krajobrazu, występują w noweli również inne prądy. Odnajdziemy tam: * realizm w partiach relacjonujących szczegółowo stan fizyczny i psychiczny wędrowca: „Przez dwie noce już czuwał i trzeci dzień wciąż szedł przy wozie. Buty mu się w rzadkim błocie rozciapały tak misternie, że przyszwy szły swoim porządkiem, podeszwy swoim porządkiem, a bose stopy w zupełnym odosobnieniu. Bardzo przemókł i przeziąbł do szpiku kości (…)”, * naturalizm w częściach stworzonych z dbałością o drobiazgi i naciskiem na szczegóły brzydoty świata i otoczenia, na biologiczność śmierci: „Szarpnął ją z całej mocy i okropnie złamał powyżej pęciny. Ból wprawił go we wściekłość tym większą. Rozjuszony, wściekłymi skokami rzucać się począł. Kość pękła na dwoje w taki sposób, że ostry i jak nóż śpiczasty jej kawałek przebił skórę i coraz bardziej, wskutek targania, ją okrawał”. Naturalizm to kierunek artystyczny, który zapoczątkował francuski pisarz Emil Zola. W swym szkicu krytycznym, zatytułowanym „Powieść eksperymentalna”, sformułował główne założenia naturalizmu. U światopoglądowych podstaw tego nurtu leże wiara, że ludzki świat podlega przede wszystkim biologicznym prawom natury: walce o byt, dziedziczeniu cech. Według tego, postępowanie człowieka, który jest integralną częścią natury, jest zdeterminowane biologicznymi popędami, instynktami, odruchami, a nie odczuwanymi emocjami. Jako technika pisarska naturalizm charakteryzuje się surowym opisem, zarzucaniem czytelnika makabrycznymi szczegółami, ponieważ nie dba o estetyczne wrażenia z lektury. Za cel stawia sobie obnażanie drastycznej prawdy o rzeczywistości. Do ekspresjonizmu odwołał się autor w relacji z tego, co działo się z ciałem Winrycha i konia po śmierci (bestialski atak wygłodniałych wron: „Wrony z wielką rozwagą, taktem, statkiem, cierpliwością i dyplomacją zbliżały się, przekrzywiając głowy i uważnie badając stan rzeczy. Szczególnie jedna zdradzała największy zasób energii, żądzy odznaczenia się czy nienawiści. Było to może zresztą po prostu namiętne odczuwanie interesów własnego dzióba i żołądka, czyli, jak przywykliśmy mówić, odwagi (co "było dawniej paradoksem, ale w nowszych czasach okazało się pewnikiem..."). Przymaszerowała aż do nozdrzy zabitego konia, z których sączył się jeszcze sopel krwi skrzepłej, okrytej błoną rudawą. Bystre i przenikliwe jej oczy dojrzały, co należy. Wtedy bez namysłu skoczyła na głowę zabitej szkapy, podniosła łeb do góry, rozkraczyła nogi jak drwal zabierający się do rąbania, nakierowała dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa. Za przykładem śmiałej wrony ruszyły się jej towarzyszki. Ta preparowała żebro, inna szczypała nogę, jeszcze inna rozrabiała ranę w czaszce. Najbardziej przecież ze wszystkich odznaczyła się ta (należy jej się tytuł wrony "tej miary"), co zapragnęła zajrzeć do wnętrza mózgu, do siedliska wolnej myśli i zupełnie je zeżreć. Ta wstąpiła majestatycznie na nogę Winrycha, przemaszerowała po nim, dotarła szczęśliwie aż do głowy i poczęła dobijać się zapamiętale do wnętrza tej czaszki, do tej ostatniej fortecy polskiego powstania. Nim wszakże skosztowała warcholskiego mózgu i zdążyła osiągnąć tak zwany tytuł do sławy, spłoszył ją nowy przybysz, co zbliżał się niepostrzeżenie, chyłkiem, podobny do dużej, szarej bestii. Nie był to wcale poetyczny szakal, lecz człowiek ubogi, chłop z wioski najbliższej. Na działku, który odtąd miał do niego należeć na zawsze, znalazły się trupy - szedł tedy zabrać je stamtąd” i w opisie ograbienia ciała powstańca przez chłopa).Szybki test:Impresjonizm w noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony” odnajdujemy:a) w opisach przeżyć wewnętrznych bohaterab) w wizjach przyszłości bohaterac) w opisach śmierci bohaterad) w opisach przyrodyRozwiązanieNaturalizm w noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony” odnajdujemy:a) w opisach przyrody i krajobrazub) w oskarżeniu autorac) w opisach brzydoty i biologicznościd) w opisie przeżyć bohateraRozwiązanieRealizm w noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony” odnajdujemy:a) w partiach opisujących stan fizyczny i psychiczny bohaterab) w opisach przeżyć bohaterac) w opisie głodnych ptakówd) w opisach krajobrazówRozwiązanie Zobacz inne artykuły:Doktor PiotrCzas i miejsce akcji opowiadania „Doktor Piotr”„Doktor Piotr” - stereszczenie opowiadaniaProblematyka opowiadania „Doktor Piotr”Charakterystyka głównych bohaterów opowiadania „Doktor Piotr”Kompozycja i struktura opowiadania „Doktor Piotr”„Doktor Piotr” - nowela czy opowiadanie?Konflikt między ojcem a synem w „Doktorze PiotrzeDominik Cedzyna jako przykład losów zrujnowanej szlachty w końcu XIX wieku w Królestwie PolskimPlan wydarzeń opowiadania „Doktor Piotr”Motywy literackie w opowiadaniu „Doktor Piotr”Najważniejsze cytaty opowiadania „Doktor Piotr”Rozdziobią nas kruki, wronyCzas i miejsce akcji noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”„Rozdziobią nas kruki, wrony…” - streszczenie noweliProblematyka noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Charakterystyka bohaterów noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Kompozycja i struktura noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Symbolizm noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Impresjonizm, naturalizm i ekspresjonizm noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Plan wydarzeń noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Motywy literackie w noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”Najważniejsze cytaty noweli „Rozdziobią nas kruki, wrony…”SiłaczkaCzas i miejsce akcji opowiadania „Siłaczka”„Siłaczka” - streszczenie opowiadaniaGeneza opowiadania „Siłaczka”Problematyka „Siłaczki”Charakterystyka bohaterów „Siłaczki”Kompozycja i struktura „Siłaczki”Altruizm czy konformizm w „Siłaczce” ŻeromskiegoNarracja „Siłaczki”Plan wydarzeń „Siłaczki”Motywy literackie w „Siłaczce”Najważniejsze cytaty w „Siłaczce”InneStefan Żeromski - życiorysKalendarium twórczości ŻeromskiegoKrytyczne opinie o „Opowiadaniach” Stefana ŻeromskiegoBibliografiaPartner serwisu: kontakt | polityka cookies
Będąc mniośnikiem przyrody, starannie uczę młodzież swoją rozróżniania krukowatych. Dziecięta me bez problemu rozróżniają wrony, gawrony
Tematem tego opowiadania jest wątek powstania styczniowego - ukazanie śmierci powstańca. Żeromski demaskuje mit o powstaniu - wspólnej walki szlachty i chłopów, wskazuje klęskę powstania styczniowego - to był czyn, który był na nią skazany, bo nie jednoczył ludzi. Winrych wybiega w przyszłość - dopiero po klęsce ludzie będą znajdowali elementy i podstawy swojej polityki - stańczyków, lojalistów - którzy chcieli ugody z zaborcą. Rozprawia się z gloryfikacją powstania, mówi, że twórcy będą fałszować historię. Rozprawia się ze sposobem pokazywania powstania przez pozytywistów. Winrych w swych myślach przedśmiertnych ma nadzieję na nieśmiertelność duszy oraz idei. Wierzy, że ktoś ją podejmie. Przedstawiona jest rzeczywistość powstania. Nowelka pozbawiona jest komentarza do czytelnika - mają przemawiać fakty. Chłop dziękuje Bogu za to, co udało mu się zabrać. Za postępek chłopa Żeromski wini społeczeństwo, które spowodowało jego zniszczenie. Oskarża szlachtę za ciemnotę, nędzę, niewolę i polityczną nieświadomość ludu. Przyczyny klęski powstania - miało doprowadzić do uwłaszczenia chłopów, spotkało się z ich niezrozumieniem, bo nieświadomi politycznie chłopi, wrogo nastawieni do powstańców i powstania, często nawet współpracują z Rosjanami. Wynika to z tego, że od szlachty polskiej doczekali się krzywd i niewolnictwa. Sami nie wiedzieli w jakiej sprawie walczą, nie czuli się związani silnymi narodowymi więzami ze społeczeństwem polskim. Krytyka gotowości do współpracy z zaborcą, gdy powstanie upada. Oskarżenie szlachty za doprowadzenie chłopa do takiej sytuacji. Pokazanie skłonności chłopów do czerpania korzyści z czyjejś klęski i tragedii. Jest to tym bardziej drastyczne, jeżeli zestawimy to z heroizmem i bohaterstwem powstańców. Naturalizm - w opisach (jedzenie koni przez wrony, itd.), obrazach cierpienia; w pokazywaniu ciemnych stron człowieka; drobiazgowe, bardzo szczegółowe opisywanie zdarzeń - wrony, zabijanie powstańców.
Symbolika tytułu opowiadania "Rozdziobią nas kruki, wrony". Ocena postępowania chłopa w "Rozdziobią nas kruki, wrony". Rola opisów przyrody w "Rozdzióbią nas kruki, wrony". Stosunek Żeromskiego do walki z zaborcami i udziału Polaków w powstaniu styczniowym. Tomasz Judym i Szymon Winrych jako zagubieni romantycy w brutalnej
Bernd Heinrich, emerytowany już badacz z amerykańskiego University of Vermont, z czystej ciekawości prowadził – nieraz godzina po godzinie – obserwacje rozkładających się zwierzęcych zwłok czy odchodów. A to wyłożył pod swoją chatą truchło potrąconego jelenia znalezionego przy drodze, a to obserwował, co dzieje się z padliną łosia, a to podrzucał chrząszczom grabarzom padłe myszy i ptaki. Truchła z każdą godziną pachniały coraz gorzej, a badacz cierpliwie obserwował zwierzęta ucztujące na padlinie – w tym skrzętnie liczył chrząszcze, które z martwego ssaka się rozbiegały. Dzięki tym obserwacjom czytelnik może jednak sporo dowiedzieć się niezwykłym życiu padlinożerców siedząc wygodnie w fotelu. A opowieść ta jest naprawdę ciekawa. Bo wcale nie jest powiedziane, że życie motyli, pszczół, bocianów czy sów jest bardziej interesujące od zwyczajów gnojarzy, much plujek czy kruków. Poza tym pasjonująca jest historia tego, co dzieje się z ciałem po śmierci. Bo w końcu to zwierzęcym grabarzom zawdzięczamy obieg materii w przyrodzie i to, że w lasach nie zalegają tony odchodów czy truchła milionów padłych zwierząt. Heinrich w swojej książce opisuje np. pogrzeb myszy urządzony przez chrząszcze grabarze. Owadom tym zwłoki małych ssaków czy ptaków potrzebne są, aby złożyć w nich jaja. Kiedy samiec znajdzie padlinę, przywabia samicę i chrząszcze próbują przemieścić padłe zwierzę w miejsce, w którym będzie się je dało zakopać w ziemi. Badacz opisuje, że owady te wpełzają pod spód truchła i odwrócone na grzbiety przesuwają je swoimi nogami. Kiedy padlina trafi już na miejsce „pochówku”, grabarze wykopują pod zdechła myszą ziemię i w ten sposób zwłoki stopniowo zapadają się w tym dziwnym, zbudowanym przez zwierzęta grobie. Owady usuwają z padliny futro lub pióra i spryskują ją substancjami antybiotycznymi, które zapobiegają gniciu. Dopiero wtedy można na truchle złożyć jaja, z których wylęgną się larwy. I temu nowemu pokoleniu wcale nie przeszkadza, że rodzi się w grobie i pożywia zwłokami innego stworzenia. Badacz swoją uwagę poświęca również drzewom, które także mają swoich grabarzy. Proces rozkładu drzew jest niezwykle ważny dla lasów. „Ponad jedna trzecia gatunków ptaków żyjących w lesie jest uzależniona od stojących martwych drzew – bądź to pod względem pożywienia, o ile żywią się larwami chrząszczy, bądź pod względem miejsc do gniazdowania, o ile mieszkają w dziuplach. Albowiem dopiero butwienie drzewa umożliwia ptakom stosunkowo łatwe drążenie w drewnie” – pisze Heinrich i zaznacza, że tylko nieliczne dzięcioły umieją wykuć dziuplę w litym zdrowym drewnie. Heinrichowi niestraszne są także badania dotyczące odchodów. „Pewnej nocy na mniej więcej półlitrowej kupce łajna słonia w ciągu kwadransa złowiliśmy trzy tysiące osiemset gnojarzy” – pisze badacz i dodaje, że owady niezwykle sprawnie sprzątały odchody słonia – zjadając je, tocząc z nich kulki i wciągając do swoich gniazd. „Po godzinie lub dwu z buły łajna zostaje mający mniej więcej pół metra średnicy placek prawie suchej włóknistej materii, niemal do cna wyzutej z soczystych treści” – pisze. Swoją uwagę biolog poświeca również człowiekowi i jego roli w systemie obiegu materii. „Jeszcze gdy żyjemy, nasze odchody są bezpośrednio przetwarzane w chrząszcze, trawę i drzewa, które z kolei zamieniają się w pszczoły i motyle, następnie zaś w muchołówki, ziarnojady i sokoły, wreszcie znowu w trawę, a poprzez nią w jelenie, krowy, kozy i nas” – podsumowuje autor. „Wieczne życie. O zwierzęcej formie śmierci” Bernd Heinrich, Wydawnictwo Czarne, 2014 . PAP – Nauka w Polsce, Ludwika Tomala Źródło:

Mam pytanie w sprawie jednego z opowiadań Żeromskiego pt.: Rozdzióbią nas kruki, wrony… No właśnie, rozdzióbią czy rodziobią? Obie formy są poprawne językowo, ale Żeromski napisał przecież jeden tytuł. W różnych wydaniach opowiadania występuje zarówno rozdzióbią, jak i rozdziobią.

Wszystko sprzysięgło się przeciw nam. Dawni zaborcy nadal dybią na naszą niepodległość. Niemcy uprawiają na nas nową formę ludobójstwa. Eksperymentują na naszych polskich zarodkach! Na szczęście wykrył to minister Gowin i obwieścił światu. Zrobił to w samą porę, akurat wtedy, gdy premier był w Niemczech i frywolnie sobie żartował z dziadka w Wehrmachcie. Zaprotestowała szybko ambasada niemiecka, ale jak wiadomo, na złodzieju czapka gore. Skoro tak protestują, to widocznie coś jest na rzeczy! Nie da się temu zwieść Gowin, czujny ostatnio jak sam Macierewicz. Rosja nie ustaje w knowaniach. Nie dość, że zrobiła zamach, uprowadziła ostatnich trzech żyjących, uratowanych z zamachu pasażerów tupolewa i jeśli ich nie dobiła, to gdzieś ich więzi, cynicznie nie wydaje nam Świętego Wraku, nie ustając w rozważaniach, jak i kiedy nas napaść, to jeszcze w międzyczasie chce kupić naszą fabrykę nawozów! Nie dość, że prezydent jest Komo-ruski, to jeszcze były prezydent Kwaśniewski optuje za tym, by ruskim tę fabrykę nawozów sztucznych sprzedać! To już zakrawa na jawną zdradę stanu! Nie dość, że fabrykę nawozów, to jeszcze sprzedać, w dodatku ruskim! Nie ma niepodległości bez nawozu (sztucznego), a co dopiero bez całej fabryki! Z trzech zaborców, odwiecznych wrogów, jedynie Austria zachowuje się jeszcze w miarę przyzwoicie. Ale to być może tylko pozory. Stosunki z Litwą są, jakie są. Tak perfidnie prześladuje ona polską mniejszość, że, jak wynika z ostatnich badań Instytutu Spraw Publicznych, 75% litewskich Polaków nic o tych prześladowaniach nie wie. Prześladować każdy potrafi. Ale tak prześladować, aby prześladowany się nie zorientował, to sztuka i perfidia. Chyba tylko Litwini naszych tak potrafią. Na szczęście minister Sikorski to przejrzał i wyciągnął z tego wnioski. Nie będzie z Litwinami w ogóle rozmawiał, dopóki nie zaprzestaną prześladowań albo dopóki nasi się nie zorientują, że są prześladowani. A ponieważ nasi akurat na Litwie są w koalicji rządzącej, to może łatwiej będzie im się zorientować. Na razie minister Sikorski uprawia z Litwą nowy rodzaj dyplomacji. Nie rozmawia, nie składa wizyt, czeka, aż stosunki same się poprawią. Z Ukrainą inny kłopot. Wschodniej nie lubimy, bo jest prorosyjska. Kochamy zachodnią, bo jest antyrosyjska. Problem w tym, że ta wschodnia nas lubi, a zachodnia nie bardzo, za to czci pamięć Bandery i rezunów z UPA. Ale jest antyrosyjska. A to, jak wiadomo, najważniejsze. W rocznicę rzezi wołyńskiej i wschodniogalicyjskiej ukraińskie Cerkwie prawosławna i greckokatolicka wydały pojednawcze oświadczenia. Naiwnie nawiązały do formuły niegdysiejszego listu biskupów polskich do biskupów niemieckich. Ale formuła „przebaczamy i prosimy o przebaczenie”, dobra w stosunkach polsko-niemieckich, w relacjach polsko-ukraińskich drażni niesłychanie i jest nie do przyjęcia. Odpowiedzią ma być uchwała Sejmu zaproponowana przez patriotyczne PSL, z formułą „przypominamy, potępiamy i żądamy przeprosin”. W stosunkach z Białorusią sprawa przynajmniej jest prosta. Nie gadamy z krwawym dyktatorem Łukaszenką, hołubimy i wspieramy wszystkich białoruskich przeciwników reżimu, których krwawy dyktator jakoś za granice wypuszcza. Wydajemy miliony na antyłukaszenkowską telewizję Biełsat, nie przejmując się nawet tym, że nikt jej na Białorusi nie ogląda. Ogląda nie ogląda, nam samopoczucie niesłychanie ona poprawia. Tymczasem budowa białoruskiego Piemontu na Podlasiu idzie nam opornie. Zabrakło pieniędzy na dotację dla białoruskiego „Przeglądu Prawosławnego”, jedynej gazety polskich, lojalnych wobec państwa Białorusinów. Chodzi o kilkadziesiąt tysięcy złotych. W sumie polityka wschodnia to nieprzerwane pasmo sukcesów. W polityce wewnętrznej wyraźne ożywienie. Ostry spór podzielił lewicę. Poważny spór ideologiczny. Wreszcie w tym sporze wyraźnie zarysowały się stanowiska i widać, czym się różni SLD od Ruchu Palikota. O ile SLD uważa, że lepiej poczytać dzieciom, niż palić, o tyle Palikot przeciwnie: lepiej zapalić, niż czytać. Przeciętny Polak ma już tego dość i wybiera trzecią drogę. Idzie się napić. I chyba ma rację. Tymczasem nadchodzi święto, rocznica uchwalenia Konstytucji 3 maja. Kiedyś to święto kojarzyło się z narodową zgodą, dziś jego obchody dają okazję do narodowych awantur, do wykazywania, kto jest prawdziwym Polakiem i patriotą, a kto zdrajcą i zaprzańcem. Będą wieńce i przemówienia, wycia i obelgi w czasie ich składania i wygłaszania. Zamiast narodowej zgody demonstrowanie, że Polska jest podzielona głęboko jak może nigdy dotąd. Dlatego coraz więcej Polaków, zamiast wziąć udział w uroczystościach, wyjedzie z miasta na grilla. Niektórzy nad tym boleją. Ja nie. Przeciwnie, cieszę się, że tylu rodaków zachowuje się racjonalnie.
Komentarze. 1.Realizm i naturalizm jako prądy, wskaż i omów ich role na wybranych przekładach- powieści lub jej fragmentu. Realizm. Był zasadniczą metodą twórczą pisarzy pozytywizmu, pojmowany jako zasada prawdziwego i wiernego odtwarzania rzeczywistości w literaturze.Za jego twórcę uważany jest wybitny francuski powieściopisarz
Geneza, czas i miejsce akcji Pośród utworów poświęconych powstaniu styczniowemu, do najważniejszych i najbardziej przejmujących należy nowela Stefana Żeromskiego „Rozdzióbią nas kruki, wrony”, opublikowana w 1895 roku. Akcja toczy się pod koniec zrywu, kiedy już wiadomo, że zakończy się on klęską. Wszystko przełajdaczone […] przegrane nie tylko do ostatniej nitki, ale do ostatniego westchnienia wolnego – mówi do siebie główny bohater. Miejsce akcji, to zaś oczywiście zabór rosyjski. Bohaterowie Bohaterem jest Andrzej Borycki. Nie wiemy o nim zbyt wiele, poza tym, że pochodzi ze szlachty lub inteligencji. To powstaniec i konspirator, postać bardzo charyzmatyczne. Dowiadujemy się, że potrafił on zachęcić do czynów swoich kolegów, którzy popadali w przygnębienie. Andrzej jest również bardzo honorowy – zdaje sobie sprawę, że powstanie niechybnie czeka całkowita klęska, a mimo to nadal dostarcza broń jego uczestnikom. Działa on mianowicie pod przebraniem – w stroju chłopskim i pod chłopskim pseudonimem (Szymon Winrych) transportuje karabiny powstańcom. Świadczy to o jego wielkim idealizmie. Możemy też podejrzewać, że Andrzej ma lewicowe, demokratyczne poglądy. Z niesmakiem myśli on o „reakcji”, jaka zapanuje po końcu składa się właściwie z dwóch części. W pierwszej poznajemy bohatera i jego okrutny koniec. Natyka się on mianowicie na patrol rosyjskich żołnierzy, którzy przeszukują jego wóz i odnajdują broń. Mordują w okrutny sposób powstańca, który kona drugiej części obserwujemy chłopa, zapewne żyjącego w jakiejś pobliskiej wsi. Przez chwile żałuje on powstańca, pożeranego przez padlinożerne ptactwo (tytułowe kruki i wrony), ale w gruncie rzeczy cieszy się on z dodatkowego zarobku (ubrania powstańca, skóra z jego martwego konia). Pod koniec tekstu chłop wrzuca ciała powstańca i konia do jednej piwnicy. Interpetacja Utwór Żeromskiego łączy naturalizm z symbolizmem. Niektóre sceny są zresztą syntezą obu tych form – bardzo realistycznie przedstawione zostało rozszarpywanie ciała powstańca przez kruki i wrony. Zarazem posiada to głęboki wymiar symboliczny – czyż powstaniec nie jest niczym Polska, podzielona na kawałki przez zaborców? Czyż los tego pojedynczego konspiratora nie oznacza zarazem losu całego powstania?Główny temat noweli to stosunek chłopów do zrywu narodowego. Jest ono dla nich obojętne, czemu trudno się dziwić – jak wymagać wzniosłych uczuć patriotycznych od ludzi, którzy żyją w nędzy i martwią się bardziej tym, jak uniknąć głodu, niż tym, w jakim kraju żyją?Tak bez wiedzy i woli zemściwszy się za tylowieczne niewolnictwo, za szerzenie ciemnoty, za wyzysk, za hańbę i za cierpienie ludu, szedł ku domowi z odkrytą głową i z modlitwą na ustach – pisze autor, zdradzając swój stosunek do relacji klasowych w Polsce. Co więcej, chłop ograbia powstańca z frakcji „czerwonych”, demokratę, pragnącego poprawy doli warstw niższych. Tym zabiegiem Żeromski pokazuje, że nawet idealizm i dobre chęci nie zasypią podziałów społecznych, wytworzonych w ciągu stanowi przygnębiającą i surową ocenę polskiej rzeczywistości. Jest równocześnie wezwaniem do podjęcia ogólnonarodowego wysiłku, by nadrobić te lata zaniedbań wobec chłopów. Rozwiń więcej
"Nowela Stefana Żeromskiego: „Rozdziobią nas kruki, wrony…”, która ukazała się drukiem w 1895 roku poza cenzurą w Szwajcarii, jest swoistym rozrachunkiem autora z sytuacją, w jakiej od ponad stu lat znajdowała się Polska, podzielona na trzy zabory.
Tematem tego opowiadania jest wątek powstania styczniowego - ukazanie śmierci powstańca. Żeromski demaskuje mit o powstaniu - wspólnej walki szlachty i chłopów, wskazuje klęskę powstania styczniowego - to był czyn, który był na nią skazany, bo nie jednoczył ludzi. Winrych wybiega w przyszłość - dopiero po klęsce ludzie będą znajdowali elementy i podstawy swojej polityki - stańczyków, lojalistów - którzy chcieli ugody z zaborcą. Rozprawia się z gloryfikacją powstania, mówi, że twórcy będą fałszować historię. Rozprawia się ze sposobem pokazywania powstania przez pozytywistów. Winrych w swych myślach przedśmiertnych ma nadzieję na nieśmiertelność duszy oraz idei. Wierzy, że ktoś ją podejmie. Przedstawiona jest rzeczywistość powstania. Nowelka pozbawiona jest komentarza do czytelnika - mają przemawiać fakty. Chłop dziękuje Bogu za to, co udało mu się zabrać. Za postępek chłopa Żeromski wini społeczeństwo, które spowodowało jego zniszczenie. Oskarża szlachtę za ciemnotę, nędzę, niewolę i polityczną nieświadomość klęski powstania - miało doprowadzić do uwłaszczenia chłopów, spotkało się z ich niezrozumieniem, bo nieświadomi politycznie chłopi, wrogo nastawieni do powstańców i powstania, często nawet współpracują z Rosjanami. Wynika to z tego, że od szlachty polskiej doczekali się krzywd i niewolnictwa. Sami nie wiedzieli w jakiej sprawie walczą, nie czuli się związani silnymi narodowymi więzami ze społeczeństwem polskim. Krytyka gotowości do współpracy z zaborcą, gdy powstanie upada. Oskarżenie szlachty za doprowadzenie chłopa do takiej sytuacji. Pokazanie skłonności chłopów do czerpania korzyści z czyjejś klęski i tragedii. Jest to tym bardziej drastyczne, jeżeli zestawimy to z heroizmem i bohaterstwem - w opisach (jedzenie koni przez wrony, itd.), obrazach cierpienia; w pokazywaniu ciemnych stron człowieka; drobiazgowe, bardzo szczegółowe opisywanie zdarzeń - wrony, zabijanie powstańców. Zobacz także Problematyka Przedwiośnia Stefana Żeromskiego Najciekawsze portrety psychologiczne w literaturze Przedwiośnie - streszczenie Wizja Polski odrodzonej w świetle "Przedwiośnia" Stefana Żeromskiego Syzyfowe prace - streszczenie
Za pomocą symbolu próbowali symboliści prezentować bardzo skomplikowane w swej materii wartości takie jak: nieskończoność, kres życia, wolność, niebyt itp. Symbol wykorzystywany był w literaturze oraz w sztukach plastycznych (np. Jacek Malczewski ,,Melancholia"). Po symbol bardzo chętnie sięgano w okresie Młodej Polski. Ptaki były tu na Ziemi znacznie wcześniej niż my. Może dlatego stały się dla nas uniwersalnym symbolem, często skrajnych cech ludzkich lub wartości. Poszczególnym gatunkom ptaków od wieków przypisujemy majestat i władzę, waleczność, tchórzostwo, mądrość, niedoścignioną wierność małżeńską, przebiegłość. Niektóre z nich stały się dla nas symbolami pokoju, dumy, męczeństwa. Dla morskich podróżników lecący ptak był zapowiedzią zbliżającego się lądu. Niski lot uganiających się za owadami jaskółek nadal zapowiada zbliżającą się burzę, a klucze odlatujących na południe ptaków, stanowią znak nadchodzącej zimy. Pierwsze powracające z ciepłych krajów ptaki oznajmiają nam nieodwołalne przyjście wiosny. Kruki oraz stada wron i gawronów przez wieki złowieszczo zapowiadały wojny. Może dlatego w pieśni żołnierskiej pt.: „Idzie żołnierz borem, lasem” ptaki pełnią tak przerażającą rolę, jak w przytoczonym poniżej fragmencie? (…) Rozwleką mnie kruki, wrony! Kruki, wrony oblatują I oczy mu wydziobują. Opowiadanie Stefana Żeromskiego pt.: „Rozdzióbią nas kruki, wrony…” jest literackim rozwinięciem tej samej historii, opowiedzianej z przerażającą dosłownością: „Bystre i przenikliwe jej oczy dojrzały, co należy. Wtedy bez namysłu skoczyła na głowę zabitej szkapy, podniosła łeb do góry, rozkraczyła nogi jak drwal zabierający się do rąbania, nakierowała dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa”. Podobna przerażająca sceneria została świadomie wykorzystana w niezapomnianym filmie pt.: „Ptaki”, dziele Alfreda Hitchcocka z 1963 roku. Ptaki Apokalipsy Zachowania ptaków od niepamiętnych czasów były dla człowieka sygnałem lub informacją, także o nadciągających niebezpieczeństwach. Wynika to przede wszystkim z tego, że wiele gatunków ptaków dysponuje nieporównywalnie doskonalszym od naszego zmysłem wzroku i słuchu. Za sprawą obserwacji i zdobywanego przez nas doświadczenia, nauczyliśmy się interpretować zachowania ptaków i wyciągać z nich wnioski. Ptaki Iwony Ostrowskiej także są zapowiedzią nadciągającego kataklizmu. Próbują nam coś powiedzieć, ale przekaz nie jest jednoznaczny. Napotykamy zdawało by się niemożliwe do pokonania bariery komunikacyjne. Artystka nie ułatwia jego odczytu ukazując nam ptaki z zalepionymi dziobami, posiadające tajemnicze znaki runiczne na piórach, czy też ich mechaniczne kopie, nakręcane tkwiącym w ich grzbiecie kluczykiem. Przed czym Ptaki Iwony Ostrowskiej nas ostrzegają? Nieprzypadkowo obrazy te zamieszkują tylko ptaki zaliczane do rodziny krukowatych. W Polsce to przede wszystkim kruki, wrony, gawrony i kawki. Ich czarny lub szary kolor, masywne dzioby, a także to, że nie gardzą padliną, ukształtowały ich literacki i filmowy wizerunek. Ten tzw. „czarny PR” sprawił, że wszystkie wymienione gatunki ptaków są dzisiaj pod ścisłą prawną ochroną. Mają one też swoje słabości i stają się ofiarami chorób oraz przerastających je sił przyrody. Widoczne na kilku obrazach starannie zabandażowane ptaki to symbol naszej troski o nie, a nawet czułości. Każdy, kto po bardzo mroźnej nocy spacerował rankiem po parku lub bezpośrednio po burzy, zapewne dostrzeże przerażającą dla nas wymowę obrazu „Po burzy”. We wstępie do katalogu wystawy pt.: „Ptaki” obrazów Iwony Ostrowskiej, Mirosław Miroński dostrzega źródła naszego współodczuwania: „Zarówno ptaki, jak i ludzie narażeni jesteśmy na różnorakie próby ograniczania przynależnych nam praw. Wszyscy jesteśmy podatni na zagrożenia, jakie niesie otaczająca nas rzeczywistość.” Bezgraniczna wolność Ale współdzieląc ten sam świat pozostajemy po swoich stronach. Ptaki nie znają granic i dlatego są dla nas symbolem wolności, same jej nie doświadczając. Przemieszczają się na olbrzymie odległości wykorzystując prądy wznoszące powietrza, żywiąc się po drodze dosłownie wszystkim, docierają w końcu do często odległych terenów lęgowych. Łączą się w pary, znoszą i wysiadują jajka. Dbają o swoje pisklęta. Nie dokonują jednak przy tym wszystkim żadnego wyboru. Dla nas natomiast możliwość świadomego wyboru jest czymś oczywistym dla poczucia własnej, indywidualnej wolności. Tą odmienność naszych światów podkreśla artystka kompozycją obrazów. Żadnego z ptaków Ostrowskiej nie widzimy w całości. To zaskakujące odkrycie pojawia się stopniowo i dopiero po pewnym czasie przebywania widza wśród jej ptaków. Za każdym razem nie widzimy końca dziobu, skrzydła lub ptasiego ogona. To nie jest przypadek. Obrazy Ostrowskiej to „okna” przez które podglądamy inny, ptasi świat. Wszelkie próby zmiany kadru poprzez zmianę punktu obserwacji są daremne. Zbliżanie się lub oddalanie, jak również przemieszczanie się w lewo lub w prawo nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. Nadal widzimy tylko fragmenty. Aby poznać więcej szczegółów podchodzimy do kolejnych obrazów, z którymi mamy ten sam problem. Przyglądając się ich fakturze i rysunkowi, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że ptaki uczestniczyły w procesie twórczym. Ptaki są na tych płótnach dosłownie wydrapane gwałtownymi pociągnięciami, co wprowadza w nie atmosferę dramatycznego napięcia. To nie istotne czy kreska została wykonana pędzlem, jego drugim końcem czy ptasimi pazurami. Efektem tych zabiegów jest przejmujący obraz otaczającego nas świata. I tak jak kiedyś św. Franciszek prawił kazania otaczającym go i zasłuchanym ptakom, tak teraz role się odwróciły. Aby się o tym przekonać wystarczy uważnie popatrzeć na wybrane przeze mnie fotografie obrazów. Wystawa obrazów Iwony Ostrowskiej w Galerii Lufcik (Dom Artysty Plastyka przy ul. Mazowieckiej 11a w Warszawie) już się skończyła, ale jej Ptaki nie odleciały daleko. Jeszcze zapewne powrócą, aby podjąć kolejną próbę przekazania nam okrutnej prawdy o nas samych. Fotografie w galerii: Fotografia nr 1: Iwona Ostrowska, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 2: Ptak X, 2017, 100 x 120 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 3: Ptak III, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 4: Ptak XX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 5: Ptak XXX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 6: Po burzy, 2017, 200 x 290 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Dossier autora Jerzy Cichowicz jest menedżerem, trenerem biznesu, coachem i informatykiem z wieloletnim doświadczeniem. Jest również cenionym znawcą sztuki. Do jego specjalizacji zawodowych należą zagadnienia związane z bankowością, w szczególności zaś z kartami płatniczymi, ich zabezpieczeniami (w tym biometrią) oraz personalizacją. Jest autorem wielu publikacji, w tym poruszających tematykę biznesu i sztuki. Foto: Agata Makomaska Nie rozdziobią nas kruki ni wrony, ani nic! Nie rozszarpią na sztuki Poezji wściekłe kły! Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo; Niechybnie brakuje tam nas! Od stania w miejscu niejeden już zginął, Niejeden zginął już kwiat! Nie omami nas forsa ni sławy pusty dźwięk! Inną ścigamy postać: Realnej zjawy tren! Stefan Żeromski – Rozdziobią nas kruki, wrony – Motyw powstania styczniowego. Problematyka Tematem opowiadania Stefana Żeromskiego Rozdziobią nas kruki , wrony …, jest epizod z ostatnich dni powstania styczniowego. Jego akcja rozgrywa się na Kielecczyźnie i opowiada o zamordowaniu przez patrol Moskali powstańca, Andrzeja Boryckiego pseudonim Szymon Winrych. W ponury jesienny dzień Szymon wiezie broń dla walczącego oddziału powstańczego. Zdaje sobie sprawę, że powstania nie da się uratować i dlatego jego głowę zaprzątały ponure myśli, które obejmowały zarówno tych, którzy byli niechętni powstaniu i ugodowi względem zaborców, jak i tych, którzy hamowali postęp społeczny. Sam wyrzekł się bogatego życia, rodziny, by poświęcić się walce. Rozmyślał o swojej warstwie, o szlachcie, o jej egoizmie klasowym. Uważał , że utrzymywanie chłopów w ciemnocie było przyczyną ich obojętności wobec powstania: Wszystko przełajdaczone (…), przegrane nie tylko do ostatniej nitki, ale do ostatniego westchnienia wolnego. Nagle został spostrzeżony przez zbrojny oddział Moskali, który w bestialski sposób morduje umęczonego powstańca: Jeden ohydnie rozpłatał mu brzuch, a drugi złamał dekę piersiową. Rozgniewani o to, że Winrych wypił wszystką gorzałkę, rozbili butelkę na jego czaszce i podarli mu ostrogami policzki. Następnie zabili jednego z jego koni, drugi złamał sobie nogę, usiłując uwolnić się z zaprzęgu. Następnego dnia rankiem deszcz ustał i martwe ciała Winrycha i konia obległy stada zgłodniałych kruków i wron. Nie było w stanie odstraszyć ich rżenie rannego konia, dopiero spłoszyło ich pojawienie się chłopa, który obdarł trupa powstańca z sukmany, szmat zgrzebnych, zzuł mu buty, zabrał nawet zabłocone onuczki'. Potem zdjął uprząż z konia i skórę i wrzucił ciała Winrycha i konia do wspólnego dołu po kartoflach. Pełen wdzięczności dla Boga za tak bogaty łup, chłop wraca do domu z modlitwą dziękczynną na ustach. Stefan Żeromski kończy opowiadanie słowami będącymi dopełnieniem myśli Winrycha: Tak, bez wiedzy i woli zemściwszy się za tylowieczne niewolnictwo, za szerzenie ciemnoty, za wyzysk, za hańbę i za cierpienie ludu, szedł ku domowi z odkrytą głową i z modlitwą na uatach. Według autora zachowanie chłopa, a więc jego obojętność i wstrząsająca profanacja ciała zabitego powstańca, jest efektem wielowiekowego ucisku najuboższych i zacofania. Chłopi nie zrozumieli idei narodowowyzwoleńczych, nawet często nie wiedzieli o co toczy się walka, nikt nigdy nie wpajał im podstawowych wartości moralnych, dlatego chłop nieświadomie dopuścił się pohańbienia zwłok powstańca. Opowiadanie kończy się zdaniem: Zza świata szła noc, Rozpacz i śmierć…, które jest symbolem braku wiary w odzyskanie niepodległości. OJ65TY.
  • 9iih1br28a.pages.dev/3
  • 9iih1br28a.pages.dev/1

    • naturalizm w rozdziobią nas kruki wrony